نمایش 31 - 40 از 170 نتیجه
-
مسیح، آشتی‌دهندۀ انسان با خویشتن
خوشبختی و سعادت حقیقی چیزی است که همۀ انسانها در تمامی قرون در پی آن بوده‌اند و هستند. ولی کمتر انسانی را می‌توان یافت که بتواند بگوید من واقعاً خوشبخت هستم و به سعادت واقعی دست یافته‌ام. برعکس، آنچه بیشتر مشاهده می‌شود
-
ملاقات‌های خدا از انسان در میلاد مسیح
کریسمس به‌معنای تجسم خدا به این جهان خاکی می‌باشد. اگر فرزند شما مفقود بشود به‌عنوان پدر یا مادر چه عکس‌العملی را نشان خواهید داد؟ ...
-
نوبر روح
پولس در رومیان ۸:۱۸-۲۵ "دردهای زمان حاضر" را با "جلالی که در ما آشکار خواهد شد" مقایسه می‌کند و می‌گوید این دردها در مقایسه با آن جلال، هیچ است. سپس در توضیح این دردها به سه ناله اشاره می‌کند. نالۀ نخست، نالۀ تمامی خلقت است ...
-
دم و بازدم
منت خدای را عز و جل که طاعتش موجب قربت است و به شکر اندرش مزید نعمت. هر نفسی که فرو می‌رود ممد حیات است و چون برمی‌آید مفرح ذات. پس در هر نفسی دو نعمت موجود است و بر هر نعمت شکری واجب ...
-
چرا خدا انسان شد؟
یکی از مهم‌ترین اهداف انسان شدن خدا در مسیح، شناسانیدن خدا به انسان است. شناخت خدا تنها از طریق مکاشفۀ خود او امکان‌پذیر است.
-
گفتگویی در مورد خشم و عصبانیت
دوران نوجوانی دوران تعیین هویت است. فرد سعی می‌کند با الگوبرداری هویت خود را بسازد. برای این مورد از پدر و مادر و یا افراد نزدیک به خود برای همانندسازی و الگوبرداری استفاده می‌کند.
-
”ترس خداوند“ چیست؟
در بسیاری از بخش‌های عهدعتیق و مخصوصاً در ادبیات حکمتی به عبارت "ترس خداوند" برمی‌خوریم که ممکن است سؤالاتی در ذهن خوانندگان ایجاد کند که ترس خداوند به چه معنی است و چرا در کتب حکمتی از جایگاه خاصی برخوردار است؟ گریم گُلدزورثی از الاهیدانان برجسته‌ای است که در زمینه
-
رهایی از ترس
وضعیت روحیِ من نیز روز به روز بدتر می‌شد و نسبت به خدا تنفر شدیدی پیدا کرده بودم و هر شب قبل از خواب به خدا ناسزا می‌گفتم چون همیشه احساس می‌کردم که خدا همه جا مرا تعقیب می‌کند و...
-
پیروزی بر نیروهای تاریکی/۴
رهانیدن مردم از حاکمیت شیطان و ارواح شریر بخش مهمی از رسالت عیسی بود. او اخراج دیوها را جزئی جدایی‌ناپذیر از آمدن پادشاهی خدا در زندگی مردم می‌دانست: «اگر من به روح خدا دیوها را بیرون می‌کنم، یقین بدانید که پادشاهی خدا به شما رسیده است» (متی ۱۲:۲۸).
-
تأملاتِ روحانی/۱۱
انسانها به دو گونه‌اند: آنهایی که فهمیده‌اند خدا دوست‌شان دارد و آنها که ناامیدانه بدنبال دوستداری هستند