بچه که بودم هر وقت که در ابتدای سال تحصیلی هم‌کلاسی‌های جدید می‌فهمیدند من مسیحی هستم اکثرشان آهی از ته دل می‌کشیدند و می‌گفتند: «خوش‌به‌حالت! نه مجبوری مثل ما نماز بخوانی، نه لازم است روزه بگیری، نه باید در امتحان تعلیمات دینی شرکت کنی؛ تازه علاوه بر تعطیلات رسمی، می‌توانی کریسمس و عید پاک هم به مدرسه نیایی!» بزرگتر که شدم، باز اطرافیان وقتی می‌شنیدند مسیحی هستم واکنش‌شان کمابیش حسرت بود: «واقعاً که خوش‌به‌حال شما مسیحی‌ها! می‌توانید راحت شراب بخورید، مثل ما دغدغۀ نماز و روزه‌ ندارید، بجای عزاداری و سینه‌زنی زن و مرد در کلیسا جمع می‌شوید و کف می‌زنید و سرود می‌خوانید، موقع ازدواج هم هیچ کس از شما مهریه نمی‌خواهد! ای کاش ما هم مسیحی بودیم!» یکی دو نفر از دوستان نیز وقتی متوجه شدند مسیحی هستم، با ناباوری و مثل اینکه از غافله جا مانده‌ام به من گفتند: «پس چرا هنوز اینجایی؟ تو الآن باید در سواحل امریکا باشی! نمی‌دانی به مسیحی‌ها مثل آبِ خوردن پناهندگی می‌دهند؟» آنچه اکثر آنها نمی‌دانستند و من هم هیچ وقت به آن اشاره‌ نمی‌کردم این بود که در خانوادۀ ما پدر به‌خاطر مسیحی بودن سال‌ها در کنج زندان بود و فرزندان در خردسالی از نعمت والدین محروم بودند. آری، ما مسیحیان آدم‌های خوشبختی هستیم، اما نه به آن دلائلی که دوستان تصور می‌کردند.