در پرتو این رحمت‌های خدا پولس، رسولِ مسیح از ما استدعا دارد که بدن‌های خود را همچون قربانی زنده و پسندیدۀ خدا به او تقدیم کنیم. و نیز می‌فرماید: «پس مگذارید گناه در بدن‌های شما فرمان براند تا امیال آن را اطاعت کنید. اعضای بدن خود را تسلیم گناه نکنید تا ابزار شرارت باشند، بلکه همچون کسانی که از مرگ به زندگی باز گشته‌اند، خود را تسلیم خدا کنید. و اعضای بدن خود را به او بسپارید تا ابزار پارسایی باشند» (رومیان ۶:‏۱۲و‏۱۳).

تصور اینکه اعضای بدن من و شما می‌تواند ابزار پارسایی باشند از فهم ما خارج است! ولی این امر عین خواست خدا است. اما براستی این قربانی کردن بدن‌های ما یعنی چه؟ آیا این تنها یک ریاضت الهیاتی است یا زندگی عملی ما مسیحیان را در بر می‌گیرد؟ به‌نظر من این دعوتی است بسیار عملی که به‌طور مستقیم با زندگی من و شما خوانندۀ عزیز "کلمه" سر و کار دارد.

خدا ما را نجات داد تا از مشارکت با او لذت ببریم و تا او را با گفتار، کردار و پندارمان جلال دهیم. پولس رسول باز می‌فرماید: «همان گونه که پیشتر اعضای بدن خود را به بندگی ناپاکی و شرارت روزافزون می‌سپردید، اکنون آن‌ها را به بندگی پارسایی بسپارید که به قدوسیت می‌انجامد» (رومیان ۶:‏۱۹).

بدن اعضای بسیار دارد و قربانی کردن هر کدام از این اعضا معنی و کاربرد خاص خودش را دارد. اما در این سطور می‌خواهم توجه شما را به "زبان"، این عضو مهم جلب کنم. در رسالۀ یعقوب فصل ۳ راجع به این موضوع، تحت عنوان "بلای زبان" مطالب مفیدی می‌خوانیم اما برای شما که مطالب روحانی مندرج در این نشریه را می‌خوانید و از آن برای تقویت زندگی روحانی خود و دیگران استفاده می‌کنید می‌خواهم درباره "برکت زبان" صحبت کنم.

خدا می‌خواهد که ما زبان خود را قربانی زنده و پسندیده برای او بگذرانیم. چیزی که قربانی یا وقف می‌شود، همیشه در خدمت دیگری است. اما چطور زبان ما می‌تواند در خدمت خداوند باشد؟ از لحظه‌ای که به مسیح ایمان می‌آوریم زبان ما در زندگی مسیحی‌مان نقش مهمی را ایفا می‌کند؛ به‌عنوان نمونه به نقش زبان در نجات خود توجه کنید: در رسالۀ پولس به رومیان فصل ۱۰ آیۀ ۹ می‌خوانیم: «اگر به زبان خود اعتراف کنی عیسی خداوند است و در دل خود ایمان داشته باشی که خدا او را از مردگان برخیزانید، نجات خواهی یافت.» مرگ و زندگی به زبان ما بستگی دارد. سخنان ما، هم بر زندگی خودمان تأثیر دارد و هم بر زندگی دیگران. زبان ما می‌تواند ابزار پارسایی و وقف و قربانی خدمت خداوند باشد. با این زبان می‌توانیم بِکُشیم، می‌توانیم زخمی کنیم، می‌توانیم محکوم کنیم و نیز می‌توانیم شفا دهیم و یا زبان را وسیلۀ بشارت انجیل قرار دهیم و دیگران را بنا کنیم و برکت دهیم. خداوند می‌خواهد که زبان ما در خدمت او باشد. قبلاً اعضای بدن ما برای گناه و خواسته‌های خودمان کار می‌کرد و حال تمام کسانی که به عیسای مسیح ایمان آورده و نجات یافته‌اند دعوت دارند که اعضای بدن‌شان، منجمله زبان‌شان، ابزار پارسایی باشد.

عیسی مسیح شخصی دیوزده را شفا داد و او را روانه کرد و گفت: «به خانه، نزد خویشان خود برو و به آن‌ها بگو که خداوند برای تو چه کرده و چگونه بر تو رحم نموده است.» پس آن مرد رفت و در سرزمین دِکاپولیس (ده شهر) به اعلام هر آن‌چه عیسی برای او کرده بود آغاز کرد (مرقس ۵:‏۱۹و‏۲۰). در این واقعه می‌بینیم که این مرد دیوزده زبان خود را به‌جای خدمت به شیطان و شرارت برای بشارت و جلال خدا به‌کار برد.

در انجیل یوحنا فصل چهارم در مورد ملاقات عیسی مسیح و زنی سامری که مطرود جامعۀ خود بود، می‌خوانیم. عیسی با این زن سخن گفت و او دانست که عیسی نجات‌دهنده است. پس از آن، زن سامری از زبان خود برای اعلام بشارت مسیح استفاده کرد و در پی آن بسیاری از سامریان ساکن آن شهر به سبب سخنان او به عیسی ایمان آوردند.

ما صلیب عیسی را وعظ می‌کنیم که برای بعضی‌ها جهالت و برای بعضی‌ها لغزش است اما فراخواندگان را مسیح قدرت خدا و حکمت خدا است. نه تنها واعظ، معلم، مبشر و نویسندگان مطالب "کلمه" بلکه من و شما نیز همکاران خدا هستم. یکی سهم خود را توسط سخن گفتن به‌جا می‌آورد، یکی توسط تعلیم و نگارش و یکی توسط بشارت. سهم اصلی متعلق به خداست. او این سخنان ضعیف را می‌گیرد و توسط آن با دیگری سخن می‌گوید و برای ابدیت کار عجیبی انجام می‌دهد. دعای ما این است که مطالب این شمارۀ "کلمه" توسط روح خداوند برای شما الهام‌بخش باشد و نه تنها زندگی روحانی شما را غنی کند بلکه توسط انتقال پیام آن ‌به دیگران، زبان شما وسیله‌ای گردد برای رساندن پیام خوش انجیل. چه بسا که مانند آن زن سامری شهری را به‌سوی مسیح جلب کنید.