آدمــــی را چـــه بـــود فخــر منمــا                  بهـــــر آن هيــــچ دلـــت ره منمـــا

زيـن پــس آن ره پيمــودی چــه غــم                بهــر آن ره کــه تمـاشـاست چـه کــم

بعـد از ايـن در پـی محبوب جانت بنگر            و دگـر در پــی راه بـی‌سبب تــو منگر

تحفـه جـان خـودت بهـر سمايان بنمـا               بــودنت و اهـل زميـن تلـف تـو منمـا

گفتمت جان و دلم بهر گران جانت رفت            تو که دانی که شـرر از بر تو با غـم رفت

ايــن سبب از ره فـردوس بـه باليـن آمد             وز همـان ره سبب شد که تو را روح آمد

آتش جـان خودت در ره هـر کـس منما            اين حياط فيض گران است تو ارزان منما

نـروم از سر کـويت بـه خموشـی يـارم            نکنـم سوی دگـر روی، چو باشی يـارم

داستــانـت بنمــا بهــر دگـر انديشــان                تا کنـد چشمـدل خاموشـان نورافشـان

دوستـــانت کـــم و بيـــش يکســانن                  يار و هم غمخوارن، مست و هم پربارند

پـس فــرامـوش نکــن دختـــر مــن                  مهـــر مـن، مـونــس مـن، دلبـر مــن

با تــوام تا به ابـد غم به دلت ره منمــا             آن عطـش عشق کـه هست کـم منمــا

فروزان