ارجحیت‌ها را فراموش نکنیم
۴ دقیقه
یک معلم می‌خواست در مورد مدیریت وقت به شاگردان تعلیمی دهد. او برای اینکار یک کوزۀ بزرگ شیشه‌ای را به کلاس آورد و آن را با قطعه سنگهای بزرگ پر نمود. آنگاه از شاگردان سؤال نمود که چه می‌بینید؟ آنها گفتند: کوزه پر است. معلم جواب داد: غلط است! آنگاه معلم ریگهای ریزی را در کوزه ریخت. ریگها از لابلای سنگها به درون رفتند. معلم پرسید: حالا چه می‌بینید. شاگردان گفتند: کوزه هنوز پر نیست. معلم گفت: درست است. سپس او مقداری شن به درون کوزه ریخت.
شنها از فضاهای خالی میان سنگها به درون رفتند. معلم پرسید: حالا چه می‌بینید؟ شاگردان گفتند: هنوز جای خالی هست. معلم تُنگ آب را برداشت و آن را به درون کوزه ریخت. کوزه از آب پر شد و معلم این بار از شاگردان پرسید: چه درسی را از این کارهایی که انجام دادم یاد گرفتید؟
یکی از شاگردان پاسخ داد: بنظر من از این کار می‌توان این درس گرانبها را آموخت که ما در اوج گرفتاریها و مشغولیات زندگی خود باز هم می‌توانیم وقت اضافی داشته باشیم.
معلم گفت: پاسخ شما اشتباه!... آنگاه پس از اندکی سکوت معلم شروع به صحبت کرد و جواب صحیح را به آنها داد:
"شاگردان عزیز ما امروز باید این را یاد بگیریم که اگر قطعه سنگهای بزرگ را اول از همه در کوزه قرار ندهیم، هیچگاه قادر نخواهیم بود بعداً آنها را در کوزه قرار دهیم"!
سنگهای بزرگ چیزهای مهم و اساسی در زندگی ما هستند. اگر ما برای این امور اساسی الویت قائل نشویم و آنها را اول انجام ندهیم آنگاه بقیه کارهایمان نیز عملی نخواهند بود. شاید می‌توان این را به ساختمانی تشبیه نمود که بدون شالودۀ آن، ساختن بنا ممکن نخواهد بود. ما باید برای نکات مهم زندگی خود ارجحیت قائل شویم.
عیسی مسیح خداوند در موعظه سر کوه خود این حقیقت را با اقتدار کامل بیان نمود و ارجحیت‌های یک انسان را در رابطه با خالق خویش ترسیم نمود:
« اول ملکوت و عدالت او را بطلبید که چیزهای دیگر برای شما مزید خواهد شد» (انجیل متی ۶:۳۶)
امروز در جهان پیرامون ما چیزهای زیادی وجود دارند که می‌خواهند مکان اول را در زندگی ما اشغال کنند. این امور در تلاش این هستند تا تمامی افکار و اندیشه‌های ما را متوجه خود سازند تا بتوانند اعمال ما را نیز کنترل کنند و آنجاست که ما را بدست خواهند آورد. من نمی‌خواهم در مورد بی‌ایمانان صحبت کنم بلکه در مورد ایمانداران و خطری که همیشه آنان را تهدید می‌کنند. برتری در زندگی ما از آن کیست؟ مکان اول در اختیار کیست؟ برای یک ایماندار شاید بهتر است این سؤال را اینطور مطرح نمود که آیا خدا در مکان اول زندگی شماست؟ آیا ارجحیت‌ها به او تعلق دارد یا در اختیار دیگری است؟
بسیاری از مشکلات و بحران‌های زندگی ما زمانی بوجود می‌آید که خدا مکان اول را از دست می‌دهد. ما در تکاپو می‌افتیم تا ریشۀ این مشکلات را پیدا کنیم ولی غافل از اینکه مشکل در همان اساسی است که در ابتدا در مثال روشن نمودم. آیا سنگهای بزرگ در ابتدا نهاده شده‌اند یا خیر؟ عیسی فرمود «که طلبیدن ملکوت خدا باید ارجحیت شما در زندگی باشد. او نگاه ما را در یافتن ارجحیت‌ها به خود و ملکوت خدا جلب می‌نماید.»
خواسته‌ها و آرزوهای ما نیستند که باید فکر و انرژی ما را صرف خود کنند، بلکه ملکوت خدا و این ملکوت چیزی انتزاعی و خیالی در فرداها نیست، بلکه در همین زندگی است. ملکوت خدا در زندگی پرقدرت خود را نشان می‌دهد و نه تنها در نام مسیحی داشتن. ارجحیت‌های ما باید نمایانگر قدرت خدا در زمان حال باشد. ما نباید مغلوب خواسته‌های جهان پیرامون خود شویم و یا اسیر خواسته‌های درون خود. ما باید کاملاً درگیر ملکوت خدا گردیم. و این پیغامی است که عیسی می‌خواهد به ما گوشزد نماید. اگر ما خود را درگیر فعالیتهای این جهان کنیم، ملکوت را از دست خواهیم داد. ملکوت باید تجربه گردد و در زندگی روزانه و ملموس ما خود را نمایان سازد.
امروز می‌تواند برای ما روزی باشد که خود را صادقانه ارزیابی کنیم. ممکن است برای بسیاری از ما که سالیان درازی در مسیح هستیم، ارزیابی چندان خوشایند نباشد. ولی نباید استثنایی قائل شد. همیشه و برای هر فردی این خطر وجود دارد که ترتیبات ارجحیت‌هایش بهم بخورد و نکات مهم و اساسی بی‌اهمیت گردند و نکات بی‌اهمیت خود را در مکانهای اول جای دهند.
بگذارید خود را مورد تفتیش قرار دهیم و ببینیم که خواسته‌ها، فعالیتهای ما و نگرانیهای ما متوجه کدام نقطه هستند؟ آیا جهت اینها ملکوت خدا و گسترش آن است؟ آیا طبق آن مثالی که معلم برای شاگردان انجام داد، ما سنگهای بزرگ را اول در کوزه قرار داده‌ایم یا خیر؟
باشد که خود خداوند در فیض بیکران خود ما را در جهت شناخت ارجحیت‌ها یاری دهد.