در این ایام مبارک پنطیکاست، بی‌مناسبت نیست ببینیم اولین کسی که در عصر حاضر به زبان‌ها تکلّم کرد و در پیدایش و گسترش نهضت پنطیکاست نقش عمده‌ای داشت، که بود. اولین نمونه تکلّم به زبان‌ها را طبعاً در واقعه پنطیکاست شاهدیم که در آن پیروان مسیح «همه از روح‌القدس پر گشتند و آن‌گونه که روح بدیشان قدرت تکلّم می‌بخشید، به زبان‌های دیگر سخن گفتن آغاز کردند» (اعمال ۲:‏۴). تکلّم به زبان‌ها در دوران صدر کلیسا نیز کمابیش متداول بود، اما تأکید بیش از حدِ پیروان بدعت‌گزاری در قرن دوم به‌نام مونتانوس بر این عطا، تکفیر شدن مونتانوس در حوالی سال ۱۷۷ میلاد و فروپاشیِ فرقه او، رفته رفته سبب شد عطای تکلّم به زبان‌ها مورد بی‌مهری واقع شود و چندان مورد تأکید قرار نگیرد. و اما در قرن نوزده و در پیِ ظهور نهضت کاریزماتیک در آمریکا، واقعه پنطیکاست و عطای تکلّم به زبان‌ها دوباره مورد توجه قرار گرفت. یکی از این جنبش‌های کاریزماتیک، حرکتی بود که در اواخر قرن نوزده در یک مؤسسه کوچک علم الهیات به‌نام "دانشکدۀ کتاب‌مقدسِ بیت‌ئیل" در شهر توپیکا واقع در ایالت کانزاس آمریکا شروع شد. چارلز پرهام مدیرِ این مؤسسه معتقد بود که تنها راه علاجِ کلیسای خشک و بی‌روحِ روزگار او، نزول پرقدرتِ روح‌القدس بر کلیسا و ایجاد یک بیداری عظیم روحانی است. به همین جهت، دانشجویان خود را تشویق می‌کرد که اوقات خود را به دعا و روزه و مطالعۀ کتاب‌مقدس بگذرانند، و منتظر جاری شدنِ قدرت و برکات روح‌القدس باشند که شبیه تجربه رسولان در واقعه پنطیکاست آنگونه که در کتاب اعمال رسولان توصیف گردیده، خواهد بود. در روز اول ژانویه سال ۱۹۰۱، یکی از دانشجویان چارلز پرهام به‌نام آگنس اوزمان در حین دعا ناگاه به زبانی ناشناخته تکلّم کرد، و بدین ترتیب "تکلم به زبان‌ها" از آن پس اولین نشانه تعمید گرفتن به روح‌القدس شناخته شد. پس از اوزمان، بسیاری از مسیحیان دیگر نیز "تکلم به زبان‌ها" را تجربه کردند و اینگونه بود که نهضت پنطیکاستی در اوایل قرن بیستم شکل گرفت و به‌سرعت گسترش یافت. در تاریخ نهضت پنطیکاستی، خانم اوزمان را اولین کسی می‌دانند که در عصر حاضر در پیِ تجربه پُریِ روح‌القدس به زبان‌ها تکلم نمود.

آگنس اوزمان در پانزدهم سپتامبر سال ۱۸۷۰ در شهر آلبانی واقع در ایالت ویسکانسِنِ آمریکا چشم به جهان گشود و در مناطق روستایی ایالت نبراسکا بزرگ شد. پدر و مادرش هر دو کشاورز بودند. آگنس در نوجوانی به‌اتفاق شش برادر و خواهرش در یک کلیسای اسقفی متودیستی عضویت داشت، و در مؤسسات مذهبی مختلف نیز شرکت می‌جست. او در این مدت به‌ویژه خواهان دیدنِ عطای روحانی شفا در زندگی ایمانداران بود. آگنس شور و اشتیاق عجیبی به شناخت بیشتر خدا و احساس کردن حضور او داشت. او روزانه ساعت‌ها دعا می‌کرد و از روح‌القدس می‌خواست او را با قدرت خود پر نماید. در همین ایام بود که تصمیم گرفت الهیات بخواند، و بنابراین در زمستان سال ۱۸۹۲ در مدرسه کتاب‌مقدسِ "هورتون" واقع در شهرکی به‌نام سنت پُل در ایالت مینِسوتا ثبت‌نام نمود. در سال ۱۸۹۴ به نیویورک نقل‌مکان کرد تا تحصیلات خود را در مؤسسه مسیحیِ اِی بی. سیمپسون (A. B. Simpson) ادامه دهد. آگنس در این دوران اشتیاق شدیدی به انجام خدمات بشارتی پیدا کرد و پیوسته از خداوند می‌خواست او را به میان مردمی بفرستد که محتاج شنیدن پیام نجات هستند. همین اشتیاق او باعث شد مدتی بعد به‌عنوان یک مبشر در شهر "کانزاس سیتی" مشغول خدمت شود. آگنس در پاییز سال ۱۹۰۰ در "دانشکدۀ کتاب‌مقدسِ بیت‌ئیل" در شهر توپیکا واقع در ایالت کانزاس ثبت‌نام کرد. همانطور که در ابتدای مقاله ذکر شد، سرپرست این مؤسسه فردی بود به‌نام چارلز پرهام که سخت تحت تأثیر "جنبش قدوسیت" (Holiness Movement) بود و مفاهیم "شفای الهی" و "تقدس" را به دانشجویان خود تعلیم می‌داد. پرهام به‌ویژه علاقه‌مند بود بداند منظور کتاب‌مقدس از "تعمید گرفتن به روح‌القدس" دقیقاً چیست، و اینکه آیا چنین تعمیدی با نشانه‌ای نیز همراه است یا خیر. او به دانشجویان خود سه روز وقت داد تا در غیاب او در مورد این موضوع تفکر کنند. در پایان آن سه‌ روز، شاگردانش به این نتیجه رسیدند که اگر روح‌القدس بر کسی قرار گرفته است، تکلّم کردن به زبان‌ها برای اثبات این امر کافی است زیرا چهار بار در کتاب اعمال رسولان به چنین واقعه‌ای اشاره شده است. در سال ۱۹۰۰، در شب سال نو، پرهام و دانشجویانش تصمیم گرفتند مانند ایمانداران دوران رسولان با یکدلی برای نزول روح‌القدس دعا کنند. مدتی پس از نیمه‌شب، در اولین ساعات سال ۱۹۰۱، آگنس از کسی که با او دعا می‌کرد خواست که بر او دست گذاشته، به‌طور مشخص دعا کند تا او از روح‌القدس پر بشود و بتواند به زبان‌ها صحبت کند. بنا به شهادتِ سایر دانشجویانی که در دعای آن شب حضور داشتند، ناگاه هاله‌ای از نور گِردِ چهرۀ آگنس پدیدار گشت و او به زبان چینی شروع به تکلّم کرد. پرهام و سی و چهار تن از دانشجویان نیز مدت کوتاهی بعد به زبان‌هایی ناشناخته در حال دعا بودند. بااین‌حال در مورد تجربۀ آگنس از تکلّم به زبان‌ها روایت‌های گوناگونی وجود دارد و برخی حتی گفته‌اند که او تا سه روز نمی‌توانست به زبان انگلیسی صحبت کند و تنها به زبان چینی سخن می‌گفت و کلمات چینی می‌نوشت.

آگنس اوزمان پس از تجربه تکلّم به زبان‌ها، به "کانزاس سیتی" بازگشت و به بشارت پیام انجیل در میان مردم این شهر مشغول شد. او در سال ۱۹۰۶ پس از خبردار شدن در مورد نهضت پنطیکاستی در شهر لینکُن واقع در ایالت نبراسکا، به این جرگه پیوست و در این رابطه به نقلِ تجربیات شخصی خودش در مورد چگونگی پر شدن از روح‌القدس پرداخت. گفتنی است که آگنس اوزمان در گسترش نهضت نوپای پنطیکاستی نقش مؤثری ایفا کرد. آگنس در سال ۱۹۱۱، در سن چهل و یک سالگی، با یک واعظ پنطیکاستی به‌نام فیلمون لابِرژ (Philemon LaBerge) ازدواج کرد. آنان پس از ازدواج در سراسر آمریکا سفر ‌کردند و در هر جا که می‌رفتند، جلسات دعا و پرستش ترتیب می‌دادند. این زوج بعدها به کلیسای جماعت ربانی پیوستند و به‌عنوان مبشر به خدمت خدا در بین آمریکائیان ادامه دادند.

آگنس اوزمان در بیست و نهم نوامبر سال ۱۹۳۷، در سن ۶۷ سالگی، در شهر لوس‌آنجلس بر اثر حمله قلبی درگذشت. این زن برجسته اگرچه در تاریخ نهضت پنطیکاستی به‌عنوان اولین کسی که در روزگار نوین به زبان‌ها تکلّم کرد معروف است، اما از لحاظ خدمتی نیز زندگی بسیار پرباری داشت و شور و اشتیاقش به شناخت عمیق‌تر خدا و داشتن تجربه‌ای ملموس از روح‌القدس می‌تواند امروزه نیز الهام‌بخشِ ایمانداران، به‌ویژه مسیحیان پنطیکاستیِ ایرانی باشد. یادش گرامی.