س: معنای تقدیس چیست؟

ج: برادر یا خواهر گرامی،

تقدیس به‌معنای شبیه خدا شدن از نظر اخلاقی است. تقدیس امری تدریجی است و تا پایان زندگی ما ادامه می‌یابد. فرد مسیحی پس از تولد تازه تبدیل به شخصی کامل و عاری از عیب نمی‌شود. بنیادهای شخصیتی او دچار تغییر نمی‌شود. برای مثال فرد برون‌گرا، حتی پس از ایمان به مسیح نیز برون‌گرا باقی می‌ماند. در واقع تقدیس به‌معنای تغییر ستون‌های بنیادی شخصیت فرد نیست. بلکه ابعادی از شخصیت او را در بر می‌گیرد که برای خود شخص و دیگران آزاردهنده است. خداوند از طریق کلامش، روح‌القدس، و همچنین از طریق کلیسا و گاه رخدادهای زندگی دائماً ما را عوض می‌کند تا هر روز به شباهت مسیح درآییم.

س: آیا مسیحی می‌تواند نجات خود را از دست بدهد؟

ج: برادر یا خواهر گرامی،

در این‌باره دو پاسخ عمده وجود دارد. عده‌ای که خود را پیرو جان کالون متأله بزرگ می‌دانند بر این باورند که نجات از دست دادنی نیست و کسی که از ایمان سقوط می‌کند درواقع از ابتدا دارای نجات نبوده است. این عده بر این باورند که تمام فرایند نجات از ابتدا تا به انتها در حیطۀ عمل و قدرت و ابتکار خدا است. پس شخص نمی‌تواند فراتر از قدرت خدا عمل کند. اما برخی دیگر که از پیروان متأله بزرگ دیگر به‌نام آرمینیوس هستند، معتقدند که اگر چه نجات بدون عمل و قدرت خدا غیرقابل دستیابی است اما نقش انسان نیز به‌عنوان فردی که قدرت پاسخ‌گویی و واکنش در برابر عمل خدا را دارد غیر قابل انکار است. به‌طور خلاصه کالون بر حاکمیت خدا و آرمینیوس بر محبت خدا تأکید دارند. هر یک از این دو نظر حاوی نکات مثبت بسیاری است و ما خوانندگان عزیز را تشویق می‌کنیم که نوشته‌های هر دو متأله را به‌دقت مطالعه کنند تا به جمع‌بندی منطقی‌تر دست یابند.

س: اگر می‌بینیم که خادمی در اشتباه است چه کنیم؟

ج: برادر یا خواهر گرامی،

فکر می‌کنم غلاطیان ۶:‏۱-۲، پاسخی برای این مشکل ارائه می‌دهد. اول باید درست مشکل را تعریف کنیم و برای این کار باید از زوایای مختلف و با کمک اشخاص مختلف که بلوغ روحانی آنها بر همگان مشخص است مسئله را ببینیم. به‌عبارت دیگر نباید سلیقه‌ای به مسئله نگاه کنیم. دوم حالت ما باید نمایان‌گر حلم و ملایمت باشد. این امکان وجود دارد که ما تشخیص درستی از مشکل فرد داشته باشیم اما با حالتی نادرست با آن برخورد کنیم. این متن به‌وضوح به ما گوشزد می‌کند که هدف وسیله را توجیه نمی‌کند و برای دستیابی به هدفی درست باید برخورد و حالتی درست داشت. سوم، صرفاً برای رفع مشکل اقدام نکنیم، بلکه خود را شریک و همدرد با شخص بدانیم، گویی خود ما آن مشکل را داریم. سنگینی بار را حس کنیم و اگر نه صرفاً برخوردی مکانیکی با مسئله خواهیم داشت. پس مطابق این متن، این‌گونه فرمان مسیح را به‌جا آوریم.

س: آیا کودک نیز گناهکار است؟

ج: برادر یا خواهر گرامی،

آموزۀ گناه اولیه در مسیحیت بدین معنا است که انسان در وضعیتی سقوط کرده به‌دنیا می‌آید. مثل بچه‌ای که در یک خانوادۀ معتاد به‌دنیا می‌آید. او از کوچکی می‌آموزد که همچون والدینش اعتیاد پیشه کند و فرزندانی همچون خود به‌دنیا آورد. چنین کودکی فی‌نفسه گناهکار نیست ولی در وضعیتی گرفتار می‌شود که در نهایت اسیر شرایط بیمارگونۀ محیط و اجتماعش می‌شود. مسیحیت باور دارد که ما در چنین فضایی به‌دنیا می‌آییم و آلودگی این فضا چنان است که سرانجام تاریکی را برمی‌گزینیم.