اهمیت چارچوب و قوانین- هر فرزند، موجودی است منحصر به‌فرد با ویژگی‌هایی خاص خود، و بالطبع رفتار خاص خود را نیز دارد. البته هر پدر و مادری از دوران کودکی با این ویژگی‌ها و خصوصیات خاص فرزند خود آشنا است، کافی است مرزها و قواعد و قوانینی که در کودکی به فرزندمان یاد دادیم، در دوران نوجوانی‌شان کماکان محترم شمرده شوند.

در مواردی چون روابط دوستانه، عدم داشتن روابط جنسی قبل از ازدواج و دیگر تصمیمات مهم حتماً باید حدود و چارچوب‌ها کاملاً مشخص باشد. البته در ابتدا باید علت و حکمت این قوانین بر خودِ ما آشکار باشد تا بتوانیم با دلایلی منطقی و مُجاب‌کننده با فرزند نوجوان‌مان سخن بگوییم و او را به حفظ آنها تشویق کنیم و نه با زور.

گفتگوی با فرزند نوجوان باید در قالبی منطقی و بالغ صورت بگیرد. نوجوان ما نیازمند این ارتباط دوستانه با پدر و مادر است و تنها در صورتی به اجرای قوانین منزل تن در می‌دهد که مسائل با تفاهم و رضایت دو طرف بررسی شده باشد.

پذیرش و بخشش- ما باید به فرزندان نوجوان‌مان اجازه بدهیم دربارۀ هر موضوعی صحبت کنند، و باید برای آنکه آنها را به صداقت و راستگویی تشویق کرده باشیم، خودمان از هرگونه عکس‌العمل نابجا بپرهیزیم، حتی زمانی که رفتار و حرکات آن‌ها ما را کلافه می‌کند. زیرا هیچ انسانی کامل نیست و گاه از نوجوانِ ما نیز خطایایی سر خواهد زد. در این گونه موارد باید همیشه آمادۀ بخشیدن باشیم.

همچنین باید بدانیم که ترشحات هورمونی در بدن یک نوجوان پیوسته در حال تغییر است و منجر به رفتارهایی می‌شود که گاه نامطلوب و ناپسند به‌نظر می‌رسد. نوجوان گاهی اوقات قادر به کنترل نوسانات عاطفی خود نیست و از این رو با هیجانات عاطفی خود، والدینش را به‌شدت رنجیده‌خاطر می‌سازد. در این گونه مواقع باید به‌خاطر داشته باشیم که این نوسانات طبیعی و زودگذر است.

تشویق به جای انتقاد- فرزند نوجوان ما همچون خود ما پیوسته در حال آموختن‌ است، پس باید به‌طرزی شایسته با او رفتار کنیم و الگوی مناسبی برای او باشیم، نه ابزاری جهت انتقاد مداوم از رفتار و اشتباهات او! ما باید او را یاری کنیم تا بتواند نیرو و انرژی جوانی خود را به‌طرزی مناسب به مصرف برساند و باید توانایی‌ها و استعدادهای او را جدی گرفته، فرزندمان را در زمینه‌هایی که قابلیت دارد تشویق و حمایت کنیم. باید حتماً اوقات مشخصی را با او بگذرانیم و با حوصله به سخنانش گوش دهیم، و به‌یاد داشته باشیم که بیش از گوش دادن به آنچه می‌گویند باید به ناگفته‌های‌شان توجه داشته باشیم!

محبت دائمی و پیوسته- ما باید به‌عنوان والدین، همواره به فرزندان‌مان عشق بورزیم و چون صخره‌ای استوار پشتیبان آنها باشیم. عشق و محبت ما باید پیوسته به آنها یادآور این واقعیت باشد که ما همواره و در هر شرایطی آنها را دوست خواهیم داشت و محبت‌مان نسبت به آنها بی‌قید و شرط است.

دعا کردن- بهتر است از همان دوران کودکی با فرزندان خود دعا کنیم و این کار را در دوران نوجوانی نیز ادامه دهیم. خوب است از هر فرصتی برای دعای دسته‌جمعی خانوادگی استفاده کنیم، و اگر آنها به ما نپیوستند، خودمان زمان خاصی را به دعا برای آنها اختصاص دهیم. فرزند ما در دوران کودکی و نوجوانی بیش از هر زمان دیگر به یاری روح‌القدس نیاز دارد.

پیشرفت رابطۀ ما با آنها بسته به مدت زمانی است که بر روی زانوهای خود نزد خدا برای آنها شفاعت می‌کنیم. باری که با کمک یکدیگر حمل می‌شود، بسیار سبک‌تر از باری است که به‌تنهایی حمل می‌شود. خداوند عیسی که خود این دوران را پشت سر نهاد و در حکمت و قامت و رضامندی نزد خدا و مردم رشد ‌کرد (لوقا ۲:‏۵۲)، فرزند ما را نیز یاری خواهد کرد که این دوران را با موفقیت پشت سر گذارد.

در پایان خوب است به‌یاد بیاوریم که دوران نوجوانی خودمان به چه صورت سپری شد. آیا خود ما از هر لحاظ کامل و عاری از خطا بودیم؟ اکثر نوجوانان، پس از عبور از دوران نوجوانی تبدیل به جوانانی مسئول می‌گردند. پس با یاری خداوند و فیض و لطف او، فرزند نوجوان ما نیز همینگونه خواهد بود. بنابراین بیایید به‌جای ترسیدن از این دوران و نگرانی از این که مبادا کنترل فرزندمان از دست ما خارج شود، بلوغ و استقلال آنها را بپذیریم و کنترل زندگی آنها را به خداوندمان بسپاریم.