خداوند نسبت به بشر گناهکاری که مستحق غضب و مجازات است، شکیباست (اشعیا ۴۸:‏۹ و هوشع ۱۱:‏۸). او قائن جنایتکار را محافظت می‌کند (پیدایش ۴:‏۱۵)، قوس و ‌قزح خود را بر جهان آلوده به گناه می‌گستراند (پیدایش ۹:‏۱۱-۱۷ و اول پطرس ۳:‏۲۰) و بر قوم نامطیعش رحمت می‌کند. «ای افرایم چگونه تو را ترک کنم و ای اسرائیل چگونه تو را تسلیم نمایم... دل من در اندرونم منقلب شده و رقت‌های من با هم مشتعل شده است. حدّت خشم خود را جاری نخواهم ساخت و بار دیگر افرایم را هلاک نخواهم نمود زیرا خدا هستم و انسان نی و در میان تو قدوس هستم پس به غضب نخواهم آمد» (هوشع ۱۱:‏۸-۹). خداوند با شکیبایی در انتظار پاسخ مثبت فرزندانش است (مرقس ۱۲:‏۱-۱۱، لوقا ۱۳:‏۱-۹ و ۳۴؛ رومیان ۹:‏۲۲). مسیحیان نیز می‌باید همچون خداوندشان شکیبایی پیشه کنند (متی ۱۸:‏۲۶-۲۹، اول قرنتیان ۱۳:‏۴، غلاطیان ۵:‏۲۲، افسسیان ۴:‏۱ و ۲، اول تسالونیکیان ۵:٬۱۴). شکیبایی که از نزاع می‌پرهیزد و در برابر محرکات گزنده از خود واکنش متقابل نشان نمی‌دهد.

شکیبایی الهی فرصتی است به بشر برای توبه و بازگشت (رومیان ۲:‏۴، ۹:‏۲۲، دوم پطرس ۳:‏۹). شکیبایی آتش‌بس الهی نسبت به گناهکارست تا او به خود آمده نزد خالق خویش باز گردد. عیسی مسیح نمونۀ بارز تحمل و شکیبایی است، «پس چون چنین ابری عظیم از شاهدان را گرداگرد خود داریم، بیایید هر بار اضافی و هر گناه را که آسان به‌دست و پای ما می‌پیچد از خود دور کنیم و با استقامت در مسابقه‌ای که برای ما مقرر شده است، بدویم. و چشمان خود را بر قهرمان و مظهر کامل ایمان یعنی عیسی بدوزیم که به‌خاطر آن خوشی که پیش‌رو داشت، صلیب را تحمل کرد و ننگ آن را ناچیز شمرد و اکنون بر جانب راست تخت خدا نشسته است. به او بیندیشید که چنان مخالفتی را از سوی گناهکاران تحمل کرد، تا خسته و دلسرد نشوید» (عبرانیان ۱۲:‏۱-۳) و خود فرمود: او که تا به آخر متحمل و شکیباست، نجات خواهد یافت (مرقس ۱۳:‏۱۳ ، لوقا ۲۱:‏۱۹ ، مکاشفه ۳:‏۱۰).