هزارۀ جدید! از شنیدن این عبارت چه احساسی به ما دست می‌دهد؟ بین زندگی خودمان و این عبارت چه ارتباطی می‌بینیم‌؟ شاید ساده‌ترین گفتار در این مورد این باشد که ما در شروع جدیدی قرار گرفته‌ایم‌. یکی از پرمعنی ترین تصویر برای این شروع‌، قرار گرفتن در ابتدای میدانی است که پیش روی ما مقرر شده‌است تا در آن بدویم‌. این میدان‌، میدانِ زندگیست‌، میدانِ حرکت است‌، میدانی که هدفی را پیش رو دارد و میدانی که به آسمانِ پرجلال منتهی خواهد شد.

نویسندۀ رساله به عبرانیان در باب ۱۲ آیات ۱ و ۲ این میدان زندگی را برای ما تصویر می‌کند. این آیات به ما گوشزد می‌کنند «که ما در این زندگی دارای هدفی هستیم‌». مسیحی که هدف نداشته باشد مانند کشتی در دریاست که نمی‌داند به کجا می‌رود. امواج دریا هر جا که بخواهد او را می‌برند و این وضعیت بسیار خطرناکی است‌. ما دارای هدفی عالی هستیم‌، همچون مسافری که بسوی مقصدی از پیش تعیین شده در حرکت است‌.

میدان مسابقه‌ای پیش روی ما مقرر شده است و این میدان دارای قوانین و اصولی است که باید به آن عمل کنیم تا به پایان آن برسیم‌. ولی جالب اینجاست که نویسنده قبل از هر چیز، در مورد ابر شاهدان صحبت می‌کند که گرداگرد دوندگان را فراگرفته‌اند. این تصویر ما را در میدان نشان می‌دهد و قهرمانان ایمان را در صف تشویق‌کنندگان‌! آنان در این میدان نشسته‌اند تا ما را با تشویق‌، دلگرم سازند. تشویقِ آنان که شهادت عملکرد ایمان آنان به خدای زنده است‌، الهام‌بخش ما در این میدان است و نیروی تازه‌ای در ما ایجاد می‌نماید.

ابر شاهدان برای ما، قهرمانان ایمان هستند که نویسنده از آنان در باب قبلی نام برده است‌. قهرمانانی که فقط تماشاگر نیستند، بلکه اینها افرادی هستند که قبلاً در این میدان دویده و قهرمان شده‌اند. آنان با تمام رنج‌ها و ناملایمات‌، میدان را با سلاح ایمان به پایان بردند و می‌توانند مشوق ما در این میدان باشند.

نویسنده در ادامه به شاهدی اشاره می‌کند که نمونه والگوی کامل برای ماست و او عیسی مسیح است‌. عیسی کسی است که ایمان را در ما بوجود آورده و آن را نیز کامل خواهد نمود. او با ما همراه است و ما را تشویق می‌کند.

نویسنده در این آیات به نکات مهمی از قبیل پرهیز از گناه و بارهای گران‌، داشتن صبر و رنج مسیح اشاره می‌نماید. ولی من می‌خواهم در اینجا بیشتر روی ابرشاهدان و نقش آنان تأکید کنم که بسیاری از ما قدرت و نیروی آن را نادیده می‌گیریم‌.

خسته شدن در این میدان چیز عجیب و غریبی نیست‌. مشکلات و ناملایمات زندگی ما را تضعیف می‌کنند. نکته مهم این است که منصرف نشویم‌. نگاه به این ابر شاهدان و در رأس آنان عیسی مسیح در ما توان دوباره‌ای برای ادامه ایجاد می‌کند. ما می‌توانیم این میدان را به پایان ببریم‌، چون دیگران این کار را انجام داده‌اند. اتفاقاً آنان افراد خارق‌العاده‌ای نبودند. هیچکدام از اینها نخواهند گفت که با شایستگی و لیاقت خود اینکار را کرده و قهرمان شده‌است‌، بلکه آنان نیز از خداوند و کلام تشویق‌آمیز او الهام می‌گرفتند.

این میدان‌، میدان کوتاهی نیست‌. ما تا آخر امسال هم در این میدان خواهیم دوید. در این مسابقه‌، همه می‌توانیم قهرمان شویم‌. موضوع این نیست که از کسی جلو بزنیم تا قهرمان شویم‌. بعضی‌ها می‌افتند، بعضی‌ها می‌ایستند و نمی‌توانند جلو بروند. ما نباید این فکر را بکنیم که مسابقه ما با همدیگر است‌. این واقعیت دارد که ما مواقعی همدیگر را فشار می‌دهیم و با اشتباهاتمان دیگران را مأیوس می‌کنیم‌. ولی باید این را بدانیم که مسابقۀ ما علیه همدیگر نیست‌، ما با هم همراه هستیم و بسوی هدف یکسانی در حرکتیم و الگو و سرمشق همۀ ما نیز خداوند عیسی مسیح است‌.

پس در شروع امسال سعی کنیم که در این میدانی که پیش روی ما مقرر شده است‌، خوب بدویم‌، سبک بدویم و مدام بدویم‌، چونکه تمام قهرمانان ایمان ما را تشویق می‌کنند. هر بارِ گران و گناهی را از خود دور کنیم و چشمان خود را از عیسی بر نداریم‌. می‌خواهیم که در امسال هیچکدام از ما از ادامۀ مسابقه منصرف نشود و میدان را ترک نکند.

می‌خواهیم امسال برای ما سالی باشد که در آن نه تنها ابر شاهدان را از یاد نبریم‌، بلکه خود نیز دیگران را در این میدان تشویق نماییم‌. ما نیز می‌توانیم الهام‌بخش خواهران و برادران خود باشیم‌. ممکن است در کنار ما افراد زیادی باشند که احتیاج به تشویق و دلگرمی دارند. زمانی است که خود احتیاج به تشویق داریم و زمانی دیگران در ضعف هستند و به تشویق ما احتیاج دارند.این تشویق را از آنان دریغ نکنیم‌. گاهی با یک صحبت ساده و بظاهر معمولی‌، زمانی با یک تماس تلفنی و گاهی با یک ملاقات کوتاه می‌توانیم دیگران را در این میدان مسابقه تقویت و تشویق نماییم‌.

باشد که بتوانیم با قوت خداوند و با روحیه‌ای مثبت و سرشار از امید، افراد جدیدی را نیز وارد این میدان بنماییم‌.