تأملات روحانی/۳
۱ دقیقه
بگفتــا: منـم همچــو نـان حیـات که بخشم به دنیا ز مرگم نجات
هر آن کس که گردد سوی من روان نمانـد گرسنه دیگـر در جهـان
هـر آن کس کـه ایمان بـه من آورد دگر تشنه انـدر جهان کی شود
کسانـی کــه بخشیده بـر مـن پـدر شتابنـد دنبـال من سـر به سـر
مـن آنـان نـرانـم ز خـود هیچگـاه دهـم انـدر آغـوش مهـرم پناه
چـو کردم ز افلاک از آن رو نـزول کـه میـل پـدر را نمایـم قبـول
پـــدر را اراده بــود ایــن چنیــن که هالک نگردد کس از مؤمنین
قیــامـت نمـاینــد در واپسیــن ز الطاف مــن جملـۀ مـؤمنین
بیــابـد همیشــه حیــات ابـــد هرآن کس که ایمان به من آورد
منـم در جهان هـم چـو نان حیـات که بخشم بشر را ز شیطان نجات
منــم نــان زنــده کـه از آسمــان شـده نـازل از بهـر خلـق جهان
هر آن کـس مـرا خورد تـا جاودان نبیند دیگـر مـوت را در جهـان
بـوَد جسم من بهرتـان نـان مـن کـه بخشم حیات ابـد من ز تن
نکـردیـد اگـر اکـل از ایــن بـدن ننـوشید اگـر همچنان خون من
نیــابیـد هـرگـز اثــر از حیــات کـه اینست تنهـا طـریق نجات
ز خون من و جسم من هر که خورَد بسـوی حیات ابـد راه بـرد
قیامش دهم من به روز شمار به راه نجاتش کنم استوار
غذای حقیقی تن من بوَد شراب حقیقی ز خونم رسد
که گر خون و جسمم رسد بر کسی من اندر وی و اوست در من بسی
همانسان که من زنده‌ام در پدر شود او هم از زندگی بهره‌ور
که نان سماوی همین نان بدان نه آن نان که اجداد مردند از آن
دهد نان من هستی جاودان به هر کس که سهمی بگیرد از آن
آیاتی از یوحنا باب ۶، نقل از منظومه انجیل یوحنا، نگارش عباس آریان‌پور کاشانی،انتشارات نور جهان، ۱۹۵۱
برخیز، برخیز، برخیز و گل‌افشان کن، عیسی به در قلبت،
او منتظر است آنجا، ایستاده و در کوبد.
با گوش دلت بشنو آواز صدایش را
در را به قدمهایش زینت بده و بگشا.
هرچند به دلت درد است، ماتمزده و رنج است،
مُهر از لب خود بردار، او چارۀ این درد است.
بار گنه خود را اینقدر مکش بر پا.
بگذار به پیش او، آزاد بکن خود را.
هرچند که دلت خواهد، او منتظرت ماند.
برخیز و زمان بنگر، چون وقت و زمان دیر است.
ای آدم بیگانه، ما را که بَرَد خانه؟
بر دوش مکش دردت، زین خانه به آن خانه.
بنشین به بر عیسی، از جام می‌اش برگیر.
نان بدنش بشکن، وارد شو در این خانه.
(پرویز)
مسیحا، من تو را خواهم؛
حبیبا، من تو را خواهم؛
طبیبا، من تو را خواهم؛
شکیبا، من تو را خواهم؛
تو را خواهم، تویی روح و روانم.
تو را خواهم، تویی آرام جانم.
تو را خواهم، تویی آب حیاتم.
تو را خواهم، تویی محبوب جانم،
تو را ای سرورم، ای راهبانم،
تو را ای منجی‌ام، ای پادشاهم،
تو را خواهم، تویی نیکوترینم؛
تو را خواهم، تویی شیرینترینم.
(شهناز)
بازگشت مسیح
با نوای یکدست یک آواز
با سرود فرشتگان در پرواز
با هرچه باشد تا هر زمانی
چشم انتظارم، می‌آید او باز
با هر زبانی، از عدل و از داد
او را سرایند، تو را جلال باد
من با دلی شاد می‌خواهمش گفت:
تو را ظفر باد تا ابدالآباد
او را بگویم: ای شاه شاهان،
بودم همه عمر غرق گناهان
تا کی ببخشی؟ تا کی تحمل؟
تا کی محبت؟ ای بهتر از جان
دیدم تو را من در هر زمانی
در حین قوت در دام سختی
با هر که بودم در هر چه کردم
با من همیشه، ترکم نکردی
بازآمدی حال با مهر و ایثار
خواهی بری‌ام نزد خود اینبار
خواهی دهیم جان، باردیگر
دائم به نزدت باشم به احضار
آنچه کنم پاک هر خیر و صواب
این مهر نتوان جبران و جواب
ایمان به مهرت تنها صوابم
آنچه جز این است، آن نقش بر آب
(مژده)